Cradle Country Touring Route

Dinsdag 4-9, Eindpunt: Cradle Mountain

Vandaag stond er en mooie dag op de planning. Allereerst moest ik over het hobbelpaadje (soort 4x4 weg) terugrijden vanaf de Montezuma Falls picknick-/parkeerplaats en dan een klein stukje snelweg (+/- 100km) richting een van de bekendste bergen van Tasmanië: Cradle Mountain. Al van grote afstand kon je de berg zien liggen en kon je vanaf een uitzichtpunt foto’s maken van de vele bergen in de omgeving.
Het gras was nog nat van de regenbui van gisteren en dat merk je pas goed als je met je slippers in de blubber wegzakt, omdat je de natte schoenen van de dag ervoor even de tijd wilde geven om te drogen.
Rond een uur of 10 kwam ik aan bij het visitor centre, waar je een dagpas voor Cradle Mountain moet kopen. Bij deze prijs zit het halen en brengen met een pendelbus inbegrepen maar omdat ik een lange tocht wilde maken was het voor mij niet handig om hiervan gebruik te maken. De route die ik in mijn hoofd had (rondje rond het meer, paar bergtoppen en uiteindelijk via de hoogste top / summit langs de andere kant van het grote meer via wat uitzichtpunten terug) viel namelijk in de categorie dagtochten waarbij je voorlopig wel even onderweg bent.
De man in het informatiecentrum vroeg of ik overal aan had gedacht en me goed had voorbereid op de tocht die ik wilde maken. Vorig jaar waren er namelijk nog twee mensen overleden tijdens een tocht naar de top van deze berg. Ik had mijn dagrugzak al ingepakt met alles wat ik nodig zou kunnen hebben en had de kaart van het gebied in mijn telefoon en fotocamera gezet. Helaas mocht je niet met je camper naar het begin van de route rijden, maar omdat rond half 4 de laatste pendelbus terug naar het visitor centre reed, was dit de enige oplossing. (Tenzij je na een slopende wandeltocht van een uur of 8-10 nog een saai tochtje van een uur of 2 over een asfaltweg wil maken.) Voor alle zekerheid had ik voor vertrek maar een briefje met uitleg achter de voorruit gelegd, zodat de kans op een boete wat kleiner zou zijn.

Net na 11 uur vertrok ik vanaf Lake Dove (920m) voor mijn combinatie van gemarkeerde tochten. Je moest je voor elke tocht registreren in een soort logboek, waarin je schreef hoe laat je aan welke route(s) begon. Ik had ervoor gekozen om gelijk maar te gaan klimmen, zodat ik de wat vlakkere kant van het meer kon bewaren voor de terugtocht, omdat het dan waarschijnlijk al donker zou zijn. Laat in de middag of begin van de avond zou het weer ook slechter worden en een afdaling over spekgladde stenen in het donker is geen pretje en bovendien levensgevaarlijk.

Al vanaf het eerste moment kreeg ik de meest geweldige uitzichten voorgeschoteld. Op een foto komt dat niet helemaal over, maar op de foto´s die ik vandaag heb gemaakt krijg je toch een goed beeld van hoe prachtig het hier moet zijn. (Voor foto´s zie Facebook.)
Na een ruim half uur stond ik op de top van Hansons Peak en waren er al stukken pad bedekt met sneeuw. Ik heb hier even wat gedronken en mijn gelijmde schoenzool moest met een tiewrap worden vastgezet. De kilometers daarna werden de steile klimmetjes afgewisseld met steeds diepere sneeuw.

Om 15u was het tijd voor noodles, want door de sterke wind was er geen gelegenheid om eerder wat water te koken. Ik kon op grote hoogte lekker uit de wind zitten, zodat de vlam van mijn brandertje niet uitwaaide en het niet te koud was om stil te zitten. Bovendien had ik een mooi uitzicht en kon ik mijn telefoon wat bijladen met zonne-energie.

Toen na het eten alles weer in mijn tas zat, kon ik me voorbereiden op een extra steile klim door diepe sneeuw, waar je soms wel tot je kruis in wegzakte. De hoofdreden dat je er zo diep in wegzakte was dat je tijdens het lopen je gewicht beven één been brengt en je met dat been helemaal wegzakt. Omdat je andere been nog bijna bovenop de sneeuw ligt, zak je niet verder weg.
Tijdens de klim moest ik af en toe van rots naar rots klimmen, wat voor wat afwisseling zorgde. De voetstappen die ik voor het grootste gedeelte van de trip kon volgen waren inmiddels allemaal opgehouden. De mensen die hier afgelopen dagen waren geweest hadden de top niet gehaald en waren omgekeerd. Ik was echter vastberaden om, binnen de veilige grenzen blijvend, wél helemaal naar de top te gaan, voordat het weer te slecht zou worden.

De laatste meters waren het zwaarste, door de steile klimmen in de sneeuw, gleed je telkens een paar meter terug naar beneden en je moest echt handen en voeten gebruiken om tegen de berg op te komen. Je kon je armen helemaal in de sneeuw boren om zo een houvast te krijgen en later was het zelfs nodig op de planten en rotsen stevig vast te pakken om jezelf zo omhoog te trekken. Na elke klim naar de top kwam een afdaling en klim naar een wat hogere top, tot ik na drie keer eindelijk aan de echte top van Cradle Mountain stond. Ik zag daar een plakkaat waarop de bergen met afstanden in alle richtingen stond aangegeven en werd beloond met een fenomenaal uitzicht, dat helaas verstoord werd door de dreigende lucht die vanuit de verte naderde.

Mijn tiewrap was ik inmiddels verloren en ook zat er een grote scheur in mijn broek. Hoog tijd dus voor een rappe afdaling en afronding van mijn wandeling. Onder de sneeuw zag je allerlei riviertjes ontstaan en nadat ik Marion’s Lookout en het botenhuis was gepasseerd begon het al aardig donker te worden. Ik was echter nog niet langs de Wombat Pool gelopen, wat wel mijn plan was, dus heb ik ook nog twee uur in het donker rondgelopen, om rond 19:45u weer bij de parkeerplaats aan te komen. Gelukkig had ik nu geen boete en kon ik in het logboek aangeven dat ik veilig was teruggekomen. Na een bezoekje aan de toilet en het eten van wat pasta ben ik doorgereden om een kilometer of 20-30 later op een mooie plaats langs de weg mijn camper te parkeren en te gaan slapen.


Woensdag 5-9, Eindpunt: Burnie

Op weg naar Burnie ben ik bij de Guide Falls gestopt om paar mooie foto’s te maken. Guide Falls is een redelijk brede, maar minder hoge waterval en binnen 10 minuten heb je alle kanten van de waterval gezien en kun je doorrijden naar de volgende plaats.

Burnie is een kleine stad met een Little Penguin Observation Centre. Hier kun je de little penguin of fairy penguin zien tussen oktober en april. Helaas was ik dus te vroeg om hier wat pinguïns te kunnen spotten. Toen ik langs de kust naar het centrum was gelopen om bij de bibliotheek te komen, bleek dat ik hier ruim de tijd kreeg om mijn foto’s over te zetten en een verhaaltje te typen. Op dat moment vliegt de tijd ook voorbij en op weg terug naar de auto maakte ik nog even een stop bij de Arts Gallery om te kijken hoe laat deze de volgende ochtend open zou gaan. Wonderbaarlijk genoeg brandde hier nog licht en was de deur nog gewoon open. Bij binnenkomst vertelden ze me dat de galerij deze avond langer geopend was in verband met een speciale voorstelling. Ik mocht rustig rondkijken en was verrast door de kunstwerken die hier aan de muur hingen. Het paste goed bij de eerste dagen van mijn bezoek aan Tasmanië, waarbij ik de Convict Trail ontdekte. Op de schilderijen in de grootste zaal hingen namelijk schilderijen van cellen, een galg, kat met negen staarten, wapenschild of een kap die een veroordeelde moest dragen. In een andere zaal waren andere dingen te zien, zoals schilderijen, beelden of juist een werk waarbij poppen waren gebruikt of waarbij je zelf, door rondjes in elkaar te schuiven als met de oude flippo´s, een figuur mocht maken.

Om 18u werden we uitgenodigd in de grote zaal en gevraagd om daar te blijven. We mochten nog wel rondlopen en we zouden vanzelf merken wat er te zien viel. Al snel merkte ik dat er mensen voor bepaalde schilderijen stonden en zich, weliswaar op een artistieke manier, vreemd gedroegen. Al snel kwamen er meer mensen die zich, soms synchroon en soms individueel, bewogen zoals bij het kunstwerk paste. De korte bewegingsstukjes volgden elkaar heel mooi op en aan het einde was er voor iedereen kaas en champagne.

Na de voorstelling heb ik nog wat met de eigenares van de galerij en met een man die 30 jaar geleden vanuit Nederland naar Tasmanië is geëmigreerd gesproken. Behalve over de voorstelling te praten, heb ik nog verschillende tips gekregen om van de wilde natuur te genieten, mocht ik nog wat tijd over hebben.

’s Avonds heb ik weer prima in de camper geslapen, die deze keer geparkeerd stond in de buurt van het pinguïncentrum.