West Coast Wilderness Way

Zondag 2-9, Eindpunt: Strahan

Normaal moet je elke keer als je een Nationaal Park bezoekt betalen bij de parkwachter of ‘tourist information’. Gelukkig hoef je niet te betalen voor het stuk snelweg wat ik deze ochtend gebruikt heb. Omdat het tussen allerlei verschillende parken doorloopt, moet je wel een (dag)pas hebben als je van de snelweg af wil. Mooie uitzichten waren er vanaf de snelweg ook genoeg te zien en omdat ik maar twee weken de tijd heb, besloot ik niet te veel te stoppen.
Via de Lyell Highway ben ik naar Queenstown gereden. Dit stuk is het bochtigste stuk weg van Tasmanië en terwijl het maar een klein stuk op de kaart lijkt, ben je door de bochten en heuvels toch best lang onderweg.
Toen ik eenmaal in Queenstown was aangekomen heb ik snel een benzinepomp opgezocht. De enige pomp in dit dorp, was een onbemande benzinepomp waar je met je pasje moet betalen. Helaas werkten alle drie mijn bankpasjes niet en kon ik dus niet tanken. Gelukkig was er in het volgende dorp wel een bemande pomp. Om er zeker van te zijn dat ik deze pomp zou halen kreeg ik van een aardig gezin voor $10 benzine en wilde de man mijn geld niet aannemen. Een lekker cadeautje dus, vooral na de boete van de dag ervoor. Met dit gezin heb ik nog even staan kletsen en heb de man nog een fijne Vaderdag gewenst.

In Strahan heb ik bij de VVV een cruise geboekt op de Gordonrivier. De vrouw van de chocoladewinkel vond dit een geweldige toer, dus ging ik het er ook maar op wagen, met de hoop dat er niet alleen bejaarden op de boot zouden zitten. Ik heb nog wat in het dorpje rondgelopen en ben bij een (erg afgelegen) camping gaan kijken, waarna ik tenslotte op de parkeerplaats van de i-site (VVV) ben blijven slapen. Uiteraard wel gewoon in de camper.


Maandag 3-9, Eindpunt: Montezuma Falls

Om 8:30 vertrok de Lady Jane Franklin II, dus moest ik van tevoren mijn boekingsbewijs omwisselen voor een ticket. Tijdens de cruisetocht hebben we eerst een stop gemaakt bij Hell’s Gates en een zalmkwekerij bij Macquarie Harbour. Wat ik hier bijzonder aan het water vind is dat de toplaag (1-2 m) uit zoet water bestaat, terwijl de rest eronder gewoon zout is. Hierdoor kunnen de vissen zichzelf wassen en heb je een heel natuurlijk proces. Later op de dag stond er ook gerookte zalm van deze kwekerijen op het menu, dus konden we zelf ervaren hoe lekker het smaakt. Eerst maakten we een wandeling op een erfgoed (Heritage Landing) waar ons werd verteld over de huon pines waarvan het hout nooit rot doordat het en soort natuurlijke, waterafstotende laag aanmaakt. Deze bomen kunnen duizenden jaren oud worden. Na de lunch, die naast zalm ook uit kip, (koude) pasta, salade en nog veel meer bestond, zijn we naar Sarah Island gegaan. Dit eiland was de voorganger van Port Arthur en hier werden de veroordeelden onder vergelijkbare omstandigheden aan het werk gezet en gehouden. Ze maakten hier rond 1820 zelfs houten schepen die meer dan 250 ton wogen.

Aan het eind van de middag ben ik nog naar Montezuma Falls gereden. Dit is een van de hoogste watervallen van Australië en vroeger liep er een spoorweg naar de ijzer-, tin-, zilver-, en goudmijn helemaal boven op de berg. Nu kon je het pad bewandelen en moest je ondertussen de modderplassen en omgevallen bomen ontwijken. Onderweg zag je nog allerlei overblijfselen van de oude treinrails (bielzen, balken, bruggen, e.d.) terwijl je over het pad liep.
Ook deze tocht was zeker de moeite waard. Nadat ik ’s avonds terugkwam op de parkeerplaats, heb ik daar gekookt, gegeten en geslapen.