In m'n duikpak

25-2-12
Vanmorgen mocht ik om 6 uur mijn bed uit, omdat ik vandaag als vrijwilliger bij de duikshop mag werken. Dit werk betekent dat ik voor vertrek meehelp met het vullen van de flessen, de duikspullen meehelp klaarleggen en de boot mee inlaad. Bij het lanceren van de boot moet ik er voor zorgen dat de kust veilig is en dat er geen badgasten onder de boot raken.

Het ritje met de boot naar Julian Rocks was heel spectaculair, het waaide erg hard en daardoor waren er erg hoge golven. Je moest je goed vasthouden om niet overboord te slaan, want de boot ging, vooral aan de voorkant waar ik stond, erg op en neer. Toen we met de boot op plaats van bestemming waren aangekomen, moesten we beoordelen en overleggen of het duiken door zou gaan in verband met de stroming en golfslag. De andere boot had meer ervaren duikers aan boord en we besloten dat het net op het randje was, maar we wel konden gaan duiken.
Nadat ik de klanten had geholpen met het aantrekken van hun duikset en alle klanten in het water lagen, kon ik samen met een andere, Finse, vrijwilliger mijn spullen aantrekken en het water in. Nadat ik vanuit de boot het water in rolde, zag ik al meteen dat ik mijn duiklamp helemaal niet nodig zou hebben. Mikael, ofwel (Viking) No 2, had me tijdens de voorbereiding verteld dat hij er meestal geen meeneemt, maar dat ik hem wel mee kon nemen als ik graag wat beesten goed wilde zien. Vanaf het wateroppervlak kon ik de bodem 15 meter onder me nog perfect zien. Het was veel helderder dan het helderste zwembad waarin ik heb gedoken en ik zag al meteen een hele school vissen onder me. Vanwege de harde wind konden we alleen in een beschut gedeelte duiken, maar ook daar was genoeg te zien. Al tijdens de afdaling zagen we een aantal haaien (leopard sharks) en tussen alle vissen waande ik me al snel in een tropisch aquarium. Samen met No 2 zwom ik wat achter de groep en kon ik goed het overzicht houden. De anderen hadden namelijk wat moeite om hun drijfvermogen te regelen en bleven daarom niet geweldig op dezelfde diepte. Na een aantal pijlstaartroggen, wobbagongs en een schildpad, zagen we ook een manta ray. Onze skipper die onder water de gids was, gebaarde dat we laag moesten blijven. De manta kwam een aantal keer vlak over ons heen, maar ik moest tussendoor ook iemand gaan helpen die op weg naar de oppervlakte was. Gelukkig zaten we op dat moment maar een meter of 6 onder water.
Toen we na een uurtje weer boven water kwamen, zagen we dat het weer nog wat verslechterd was en dat dis de enige duik van vandaag zou zijn. Nadat we de spullen weer goed hadden vastgezet, ben ik weer vooraan in de boot gaan staan, waardoor het een echte achtbaanrit leek. Daardoor heb ik toch ook mooi weer zo’n $70,- uitgespaard voor een pretpark.

26-2-12

De laatste zondag van februari hadden we een NTC-dag van de Duyfkenschool met als thema: carnaval. Een NTC-dag is meer een gewone lesdag dan een echt feest, want er moet hard gewerkt worden. Ik had wel wat leuke dingen op het programma staan voor de kinderen in mijn groepje waren ingedeeld (groep 4 en hoger zat bij mij). Deze week ging ik dus twee keer op en neer naar Brisbane, waardoor ik nu al ruim 2500km met de auto heb gereden. Nadat alle leerlingen binnen waren gekomen, merkte ik dat mijn groepje bijna twee keer zo groot was als we in eerste instantie na de aanmeldingen dachten. Dat leverde gelukkig geen problemen op en na het maken van maskers, lezen van verhalen over carnaval en het maken van opdrachten en een woordzoeker was het tijd om te dansen. Daarvoor was er ook al een man van de lokale carnavalsvereniging langsgekomen, die heel wat moois te vertellen had en waarmee we al een polonaise hadden gelopen. Tijdens het dansen konden alle kinderen meedoen met Tsjoe tjoe wa en de kabouterdans van Kabouter Plop. Roodkapje had nog een traktatie voor de kinderen en daarmee was deze mooie dag weer bijna voorbij.

’s Avonds hebben we met de aanwezige collega’s samen gegeten bij Marije. Het was tegelijkertijd ook het afscheid van Sarah, een collega die binnenkort weer terug naar Nederland vertrekt. Een avondje dat zeker voor herhaling vatbaar is.

Na een lange, vermoeiende rit naar huis zaten er ineens drie Nederlanders op het terrasje in de tuin en Matt en Mahasine waren ook weer terug van hun tochtje. De Nederlandse jongens zou ik eigenlijk de volgende dag pas ophalen, maar ze waren zelf maar vanuit Byron Bay gelopen. Dat is op zich best een tocht van ongeveer anderhalf uur wandelen.