Reisverslag van Thijs en Koen – dag 7

Rond 7 uur zijn we opgestaan om walvissen te gaan spotten. We hadden geen tijd om een boottocht te gaan maken maar hoopten er vanaf de wal een te kunnen zien. Eerst moesten we nog naar de kust rijden wat zo’n 85km rijden was. Bij het informatiepunt aangekomen zeiden ze ons waar we het best naar toe konden om te gaan kijken. Ongeveer tien kilometer eerder dan die aangegeven plaats zijn we bij een ander uitkijkpunt al gestopt om te kijken of dat we daar iets konden zien. Helaas was het op dat moment net even aan het regenen, maar konden we in de verte al zien dat het niet lang zou duren. Er stond een verrekijker op het uitzichtpunt waar je gratis gebruik van kon maken en we hadden de camera om ingezoomd te zoeken naar een walvis. Heel even zag Koen een zwarte waas ver weg in het water, naderhand zagen we niet veel meer en wilden doorrijden naar het andere punt. Gelukkig zijn we nog even gebleven want het was wel degelijk een walvis die er zat. Hij kwam een paar keer boven water en liet zijn staart een paar keer boven het water uitkomen. We hebben hem vastgelegd op film en het is ook gelukt om een foto te maken door de verrekijker. Als trotse spotters gingen we nog even terug naar het infocenter en het Whale Service Point om te zeggen waar we een walvis hadden zien zwemmen. Uiteindelijk waren de 170km die we ervoor gereden hadden het zeker waard.

Nu begon de lange reis richting Uluru, zo’n 1600km naar het midden van Australië. We hebben hier 1,5 dag de tijd voor, dus het word doorrijden. Het zijn hier veel kilometers rijden zonder veel tegen te komen. Geen mooie kustlijnen meer maar hiervoor in de plaats wel mooie bergen en grote meren waar we langs rijden. Het was ook raar opkijken toen de navigatie aangaf: “neem over 1023km de volgende afslag”.

Naast de snelweg loopt er ook nog een spoor waar hele lange treinen op staan, deze kunnen wel een paar kilometer lang zijn. Toen we voor de spoorwegovergang moesten wachten zagen we dat het gebruikelijk is om uit te stappen omdat het dus heel erg lang kan duren voordat de trein voorbij is. Gelukkig duurde het voor ons niet lang voordat we verder konden rijden. Niet alleen de treinen zijn hier lang, maar ook de vrachtwagens kunnen hier erg lang zijn. Ze worden hier “Road Trains” genoemd en hebben soms wel 4 of 5 opleggers bij zodat ze 50 meter lang kunnen worden. ’S Nachts lijken het net de kerstvrachtwagens van Coca-cola met alle lichtjes erop.

We zitten echt in “the middle of nowhere” want zelfs onze telefoons hebben geen bereik meer. Er zijn ook bijna geen auto’s op de weg en zeker ’s avonds niet. Maar het blijft hier erg goed opletten in het donker of dat er geen beesten op de weg lopen. We reden achter een vrachtwagen en een auto toen we ineens over een dode kangoeroe heen reden. Naderhand zagen we nog een woestijnvos of coyote oversteken en veel kadavers langs de kant van de weg liggen.

Toen we de rustplaats langs de snelweg opreden zagen we ook nog een dode kangoeroe liggen. Je moet er niet aan denken om tegen zo’n beest aan te rijden. De rust plaats was zo’n 70km voor Glendambo, en er was alleen een afdak met een regenwater-opvangbak en een infobord waar we zaten. Weer ff gegeten en weer op tijd gaan slapen onder een hele mooie heldere sterrenhemel met superveel sterren.