Op naar Sydney

Woensdag 28 maart is voorlopig de laatste dag dat ik moet werken, hier hebben ze namelijk twee weken paasvakantie. 2 weken niet werken betekent 20 dagen vrij, dus tijd om mijn spullen te pakken en wat meer van Australië te gaan bekijken…

Voor ik Byron Bay verlaat wil ik eerst nog een paar keer duiken. Zondag is er een Mexicaans gezin bij ons ingetrokken (familie van Cecilia, die hier al eerder is geweest) en Katja en Marvin zijn weer weg. Omdat de Mexicanen graag willen duiken heb ik ze het nummer van de duikschool gegeven en heb ik de volgende ochtend zelf ook nog even gebeld of er nog plaats was. Helaas was er bij de ene duikshop geen plaats meer vrij, maar gelukkig bij de andere wel. Ik heb daarom met Sundive wederom weer fijn gedoken. Deze keer was Jenna mijn buddy en was het water een stuk rustiger. We hebben deze keer niet zo veel bijzondere dieren gezien als de vorige keer, maar het was toch een hele mooie duik.
De volgende ochtend stond ik om 7 uur al weer bij de duikschool om mee te helpen. Nu werd Garry mijn duikmaat. Dit was een wat oudere man (60+) die hier al vaker had gedoken. Hij wilde wel weer een keer naar de ‘Cod Hole’ en ik vond het prima, want ik had nu twee keer dezelfde route gezwommen en wilde wel iets nieuws zien. Toen we het water ingingen vroeg hij me of ik wilde navigeren, want dat ging bij hem nog wel eens fout. Gelukkig had ik bij de duikschool goed op de kaart gekeken, want, hoewel ik nog nooit die kant op was gezwommen en ik niet wist hoe het eruit zou zien, we kwamen als eerste op onze bestemming aan en konden daar mooie vissen bewonderen en door een groot gat in de rots zwemmen.
Deze keer heb ik weer een paar (Eagle) Rays gezien en we kwamen, heel ongebruikelijk voor deze tijd van het jaar, twee grey nurse sharks tegen, waarvan er één een touw om zijn staart had en zijn gebit eruit zag alsof hij klappen had gehad of ergens hard tegenaan was gezwommen. (Maar even uit zijn buurt gebleven, mocht hij wat humeurig zijn.)
Na een uur zijn we weer naar de oppervlakte gegaan, om daar wat later door de boot te worden opgepikt.

Op de woensdag zelf hadden we met het onderwijsteam ’s middags eerst een vergadering. Na de kinderen weer hard te hebben laten werken en een fijne vakantie te hebben gewenst, kon ik zelf ook vakantie gaan vieren. ’s Ochtends had ik in Byron Bay al mijn spullen al ingepakt en afscheid genomen, omdat ik niet zeker wist of ik ’s avonds terug zou komen of een stuk verder pas zou stoppen.
Het was toch een redelijk lange en vermoeiende dag, dus rond half 10 was ik weer in Byron Bay om nog een keer lekker in m’n bed te slapen. De volgende dag nog een keer afscheid genomen, m’n bergschoenen in de auto gestopt en wat spullen van Matt ingeladen om mee naar Sydney te nemen (gereedschap en wat muziekinstrumenten, zodat zijn zus ze daar kan ophalen).

Rond 10 uur in de morgen vertrok ik met een volgeladen auto richting Jamie. Deze vriend van Matt en Dom had ik al een paar keer in Coopers Shoot gezien en hij had me geSMSt dat ik bij hem in Bondi kan slapen. Omdat ik de dag ervoor 75 liter had getankt (ik dacht dat er in het boekje van de auto stond dat er maar een tank van 62 liter in zat ? ), hoefde ik voorlopig niet te stoppen om te tanken. Even bij de Mac Donalds geluncht en tijdens de rit nog 2x wat getankt voor ik om 21:15 uur mijn auto in North Bondi de goede straat inreed. Samen met Jamie heb ik toen de auto leeggehaald en ben ik op zoek gegaan naar een parkeerplek in de buurt.

Ik kon bij Jamie in de huiskamer liggen en heb hier wat sneller draadloos internet. Hij heeft een (homoseksuele) Turkse huisgenoot, die Paris heet. Omdat Jamie de volgende dag gewoon moest werken, heeft Paris me de stranden in de buurt laten zien. Ik had eigenlijk een veel groter strand verwacht, maar Bondi Beach heeft een kustlijn van ongeveer 900 meter. Het loopt dus niet door in een volgend strand, zoals bijvoorbeeld in Nederland. ’s Avonds zouden Jamie en ik met een vriend wat gaan drinken, maar omdat Jamie erg moe was na het werken, zijn we met z’n tweeën naar een Mexicaans restaurant gelopen om wat te eten en een ‘frozen margherita’ te drinken.

Om 5:00 had ik met John afgesproken om Skype uit te proberen om te kijken of we een goede verbinding konden krijgen met de Halve Maan omdat hier de Algemene LedenVergadering van reddingsbrigade Moby Dick was. Gelukkig was de verbinding een stuk stabieler en sneller dan vorige keer in Coopers Shoot en kon ik de vergadering op afstand voorzitten. Erg leuk om iedereen weer even te zien en gehoord te hebben. Tijdens deze vergadering ben ik ook officieel tot voorzitter van de vereniging gekozen, dus moet het contract van Galder en Asterd nog even deze kant op komen. ;-)

Jamie had met zijn buurman afgesproken om hem te helpen verhuizen, maar omdat hij zich nog niet optimaal voelde vroeg hij mij of ik wat bij wilde verdienen. Daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen en toen hij aan de buurman had gevraagd of dit goed was, moest ik raden hoeveel hij me zou geven voor het helpen verhuizen van zes meubels. Mijn $20,- was wat aan de lage kant, want Jamie zei dat ik er $50 voor zou krijgen. Snel naar de buurman dus om me voor te stellen.
De buurman was een vriendelijke man, van halverwege de 40. De meubels moesten uit zijn appartement, twee trappen af, een honderd meter de straat door en daar weer twee trappen hoger binnen gezet worden. We begonnen met de boekenkast, een zwaar ding, maar dan heb je het ergste maar gehad. Na wat passen en meten kregen we de boekenkast zonder al te veel moeite (maar wel een beetje zweet ;) ) naar het andere appartement. Zo ging dat ook met de andere meubels en de man vroeg me of ik nog wat langer mee wilde helpen, hij zou me dan wat extra betalen.
Ik vond dat een prima plan en het kwam er op neer dat alle boeken die in de boekenkast stonden oververhuisd moesten worden. Even een antieke MacIntosh uit een doos gehaald om daar de boeken telkens in te doen en na allebei een keer of 10 op en neer te hebben gelopen, was ook dit karwei geklaard. De buurman was me erg dankbaar en ik heb zo erg snel $200 verdiend. Hij wist niet zeker of dit wel genoeg was en wat ik normaal als leerkracht verdiende, maar ik heb hem hartelijk bedankt en verteld dat dit wel voldoende moest zijn.

Na het verhuizen heb ik ice thee gemaakt en ’s avonds heb ik pasta (en soep) gekookt voor iedereen. Jamie’s ex-vriendin was ook aangeschoven en omdat ik ze de rest van de avond niet meer heb gezien, ben ik uiteindelijk met Paris op stap gegaan om wat van het nachtleven in Sydney te zien. Gelukkig hoefde je geen entree te betalen bij de gaybars waar we als eerste heengingen. Ik bestelde een biertje en Paris ging naar de WC. Na een half uur was hij nog niet terug en ik kon hem ook nergens vinden. Erg handig dat ik van hem geen telefoonnummer had en hij een buskaart had om mee terug te gaan. Via Jamie kreeg ik zijn nummer en kwam ik erachter dat hij beneden ergens achter een schuifdeur aan een gokkast was gaan zitten bij een vriend van hem.
Toen mijn bier op was en we naar de volgende bar gingen, was het daar een stuk drukker. Ik kon weer naar binnen na het showen van mijn vaarbewijs als legitimatie en ook hier raakte ik het tweetal na korte tijd kwijt. Ik heb nog wat gezocht en wat gedronken, maar al snel besloot ik dat ik lang genoeg in de gaybars was geweest en zelf maar op stap te gaan. Toen ik beneden kwam, waren daar een stel travestieten net klaar met een optreden (Man, I feel like a woman) en kwamen er een stel travestieten verkleed als kip op het podium om daar o.a. de vogeltjesdans te doen.
In het sportcafé waar ik daarna heenging ontdekte ik dat het (vroeger) waarschijnlijk een soort kerkje was, met een smal en hoog zaaltje. Ook daar kwam ineens een travestiet een liedje zingen.
In de overige cafeetjes (en bars van hotels) was het een stuk rustiger en uiteindelijk besloot ik om maar naar huis te lopen. (Het was ongeveer 8 km, dus na 1,5 uur wandelen was ik weer thuis.)

Vanmiddag ga ik een potje voetballen met Dom en aantal vrienden van hem. Morgen zal ik naar de Blue Mountains vertrekken, dus zullen jullie weer een tijdje niets van me horen.

Heel erg bedankt dat jullie me op de hoogte houden van de gebeurtenissen aan het thuisfront. Ik zal proberen met wat meer regelmaat berichtjes op deze site te zetten.