Get ready to hike...

Hallo allemaal,

Mijn bedoeling was om op 2 april naar de Blue Mountains te vertrekken, maar ik heb enige vertraging opgelopen. (Extra vertraging, want het kantoor van Olympus Imaging was vanaf vrijdag 5:00 PM gesloten en kon ik sowieso niet mobiel bereiken. Erg vreemd, maar het telefoonnummer voor reparaties werkt alleen bij vaste lijnen uit een aantal Australische regio’s. Aangezien Jamie moest werken en ik dus om 5:05 PM naar Olympus belde, moest ik wat langer wachten.
De vertrekdatum van 2 april heb ik ook niet gehaald. Toen ik mijn auto ging halen om mijn spullen in te laden, kwam ik er achter dat er (bijna) geen lucht meer in mijn linker voorband zat. Van Jamie mocht ik gelukkig nog een nachtje langer blijven, dus dat leverde geen problemen op. ’s Avonds hebben we nog film gekeken op groot scherm in de kamer waar ik al een aantal nachten had geslapen.

Op 3 april ben ik tenslotte aan mijn reis begonnen. Ik had een aantal tussenstops opgezocht voor ik naar de Blue Mountains ging en kon met de GPS op mijn telefoon alle tolwegen ontwijken. Mijn eerste stop was bij een campingzaak in Sydney, waar ik mijn outdoorgereedschap kon kopen. In de buurt parkeren kostte $9 voor een half uur, dus dat zorgde ervoor dat ik er flinke vaart achter heb gezet. In de winkel heb ik de dingen opgezocht die ik nodig had en uiteindelijk was ik ruim $100 armer en had ik een aantal hoognodige spullen gekocht. Helaas was ik vergeten om naar een brandstoftank /jerrycan te vragen en was de hoed die ik had gekocht in de verkeerde maat (Small), maar ik was binnen een half uur terug bij mijn auto. Ondanks dat alle bordjes duidelijk aangaven dat je moest betalen voor je naar de auto ging, zei het personeel dat dit helemaal niet nodig was omdat er bij de uitgang een automaat was waar je kon betalen. Toen ik de uitgang had gevonden en mijn voorband weer zachter leek dan de bedoeling was, moest ik hier met mijn creditcard betalen. Dit werkte niet en na nog een paar keer proberen heb ik toch maar op het knopje geduwd om wat hulp te krijgen. Toen werkte het na 2 keer gelukkig wel en kon ik naar mijn volgende stop.

Voordat ik naar de Blue Mountains ging wilde ik ook nog even mijn fotocamerawegbrengen voor reparatie. Op internet stond dat dit twee weken kon duren en dat je het via aangetekende post, goed verpakt, moest versturen. Na het telefoontje kreeg ik te horen dat langsbrengen ook een optie is. Toen ik mijn bij de balie aankwam en mijn camera inleverde, moest ik een formulier invullen en mijn aankoopbewijs overhandigen. Gelukkig had ik deze ondertussen kunnen printen, maar sinds kort is Olympus Imaging niet meer verbonden aan het Europese gedeelte van Olympus. Daarnaast was het een probleem dat ik een toerist was. Ik weet niet meer precies waarom, want ik kon evt. wel een verzendadres opgeven en op het formulier heb ik het vakje aangekruisd dat ik hem weer op kom halen. Het derde probleem was dat de aankoop via internet was gedaan en dat het hierdoor wellicht ook niet onder de garantie viel. Ik krijg nu een offerte via SMS of email, mocht het niet binnen de garantie vallen.

De laatste stop voor de Blue Mountains was de benzinepomp die ik op internet had gevonden. De dag ervoor was het de goedkoopste van Sydney en waarschijnlijk was het dat die dag nog steeds. Ik hoefde per liter maar $1,296 te betalen en dat was ongeveer 23 cent goedkoper dan bij de andere pompen!
Met een bijna volle tank kwam ik aan in Nationaal Park ‘The Blue Mountains’, waar ik als eerste de VVV bezocht. Daar heb ik een kaart van de omgeving gekocht en wezen ze me de locatie van een gratis kampeerplaats (bivaklocatie) waar behalve een toilet niets aanwezig was. Het was de enige bivakplaats waar je met een normale auto kan komen en het maken van een kampvuur was toegestaan.

Toen ik op locatie aankwam was er inderdaad niet veel aanwezig. Geen beheerder of iets dergelijks, maar wel afvalcontainers en een toiletgebouw (2 toiletten, geen papier, geen knop om door te trekken, eigenlijk de meest luxe HUDO die ik heb gezien ;-) ). Mijn eerste actie was het sprokkelen van hout om een vuur te maken, waarop ik uiteindelijk zou koken. Als backup heb ik wel een brandertje gekocht, maar het maken van een vuur en het koken erop haalt toch de oermens in je naar boven. Mijn eten bestond uit een soepje en een heerlijke prut van hamburgers met kaas, omdat de hamburgers niet zo lang bewaard kunnen blijven. Na het eten was het tijd om mijn slaapplaats in te richten. Afgelopen nacht heb ik geslapen onder de sterren, met wellicht een paar badlakens boven mijn hoofd gespannen als een soort afdak. Een heel mooi uitzicht en een goede ervaring als voorbereiding op een meerdaagse trektocht. Tijdens zo’n nachtje kom je er namelijk achter wat je allemaal nodig hebt en wat je dus nog mist. ’s Nachts koelt het behoorlijk af, kan het gaan regenen (vannacht is het droog gebleven) en vliegen de muggen om je oren. Ik ben een paar keer wakker geworden, maar al met al heb ik toch redelijk kunnen slapen.

Vanmorgen ben ik terug naar het dorp gereden voor de inkopen en de voorbereidingen van de trip. Ik heb een paar dingen gekocht waarvan ik al wist dat ik het nog moest kopen (EHBO-set, blarenpleisters, mueslirepen, enz.) en een paar dingen die ik eigenlijk ook vooraf wel wist, maar waarvan de importantie ’s nachts was bevestigd. Hiermee bedoel ik spullen als muggenspray, lucifers, bouwmateriaal voor een shelter en materiaal om een waterfilter te maken. Bij een VVV kantoor werd ik erg goed geholpen. Ik zag dat je er noodbakens kon lenen, die je kunt activeren in geval van nood. Je zendt hiermee een signaal naar Canberra, die vervolgens je locatie doorgeeft aan de politie van de plaats waar je in de buurt bent. In mijn geval de politie van Katoomba, mijn startpunt. Ik heb daarbij mijn reisgegevens doorgegeven en noodcontactpersonen doorgegeven. (Thijs, je bent hierbij gewaarschuwd. Je was ook al het noodnummer dat ik bij de douane op heb gegeven, dus het is geen goed teken als je een telefoontje krijgt van een nummer dat met +61 begint en niet mijn mobiele nummer is.)
Ik heb hier een kaart gekocht voor de eerste 42km (44,3km volgens Wikipedia) van mijn hiketocht. Dit is de Six Foot Track, een historische route die van Katoomba naar de Jenolan Caves loopt. Het tweede deel van mijn route wandel ik via een gedeelte van de Bicentennial National Trail, een 5330 km lange route bedoeld voor paarden/ruiters. Het gedeelte wat ik daarvan afleg is 50-60 km, tegen de route in. Tegenwoordig maken steeds meer wandelaars en ATBers (mountainbikers) gebruik van de route. De VVV-juffrouw zei dat ik wellicht een aantal mensen tegen zou komen i.v.m. het paasweekend, al zullen de meeste mensen de route in tegengestelde richting volgen.
Als ik na een aantal dagen wandelen in Lithgow aankom, pak ik daar de trein, om op mijn terugweg nog even langs de Victoria Falls te gaan.

Ik hoop jullie rond de 15e weer een mooi verhaal te bezorgen, ik zal onderweg wat foto’s maken met mijn telefoon, maar die batterij moet ik natuurlijk zo veel mogelijk sparen.

Nu nog een plekje zoeken om dit verhaal te uploaden, want de bibliotheek waar ik nu zit gaat sluiten en ze hebben WiFi al uitgeschakeld. In een restaurantje in de buurt kan ik het gelukkig wel gebruiken…

Tot snel!