De hike

Na alle voorbereidingen te hebben getroffen ben ik aan mijn hike begonnen. Voor ik naar het startpunt van the Six Foot Track ging, ben ik nog even bij de Three Sisters gaan kijken.
Deze rotsformatie heeft deze naam gekregen omdat, volgens een legende, de zussen Meehni, Wimlah en Gunnedoo in steen waren veranderd om ze te beschermen tijdens een gevecht. Omdat de man die ze in steen had veranderd, tijdens het gevecht was gedood, kon niemand ze terugveranderen.
's Avonds worden deze rotsen verlicht, waardoor het er anders uitziet dan overdag.

Voor ik hierheen gegaan was, had ik in de parkeergarage mijn hikerugzak volgeladen met alle dingen die ik tijdens mijn reis nodig zou kunnen hebben. Mede doordat ik voor twee weken eten mee moest nemen, was mijn rugzak goed vol en zwaar (+/- 40kg) toen ik alles had ingepakt. Ik had met duct tape zes oranje vuilniszakken aan elkaar geplakt om zo een lichtgewicht zeil te hebben om onder te slapen.

Toen ik terugkwam van Echo Point, waar ik een paar foto's van de Three Sisters had gemaakt, moest ik een goede plek vinden om mijn auto twee weken achter te laten. Toen ik rond middernacht langs het politiebureau reed, was daar het licht nog aan en heb ik gevraagd waar ik het beste mijn auto kwijt kon. Recht voor de deur van het politiebureau (aan de andere kant van de weg) was wel een goed idee en rond 1:00 uur had ik mijn surfboard in de auto gelegd, alle andere spullen in de kofferbak gestopt en liep ik met mijn rugzak richting het station, het dorp uit. Na een flinke wandeling kwam ik er achter dat ik de (zonnecel)oplader voor mijn telefoon in de auto had laten liggen. Aangezien een telefoon geen twee weken blijft werken en bereikbaarheid bij zo'n solomissie toch erg belangrijk is, ben ik weer terug naar de auto gegaan. Mijn rugzak heb ik op het station even aan het fietsenrek vastgemaakt en toen ik mijn reis vervolgde was het al bijna twee uur.

De trip van het politiebureau naar het startpunt was zo'n drieënhalve kilometer, maar door de extra kilometers op en neer naar het station, kwam ik om 2:30 AM pas bij the Explorers Tree, het startpunt, aan. Vanaf dat punt was de route best duidelijk aangegeven, zelfs in het donker viel de route nog redelijk te volgen. Om alvast wat kilometers te maken, besloot ik om niet bij het startpunt te overnachten, maar alvast wat verder te lopen. Het eerste rustpunt, de Eco Lodge, was 15 km/6 uur lopen vanaf het startpunt, dus werd het een nachtje in de wildernis. Na flink te hebben doorgelopen, heb ik rond vier uur mijn rugzak afgedaan en op een vlak stuk grond mijn matje en slaapzak uitgerold. Om half zeven had ik mijn ontbijt al weer op en was het gelukt om een foto van mezelf te maken met de zelfontspanner. Met een telefoon is dat helaas een stuk lastiger dan met een fotocamera, dus waarschijnlijk was het ook meteen de laatste keer dat ik hier zo veel moeite voor deed.

Toen ik mijn tas weer in had gepakt, heb ik de route vervolgd. Het pad liep door hele mooie stukken bos, afgewisseld door weilanden. Die weilanden waren privéeigendom van boeren en daarom moest je telkens over hekjes heen klimmen (of poorten van het slot halen en weer achter je sluiten) om naar het volgende weiland te kunnen.
In het bos kwam ik om half negen ineens een groep kangoeroes tegen. Ze waren heel snel weer weg, dus voor ik mijn telefoon aan had gezet en klaar was om een foto te maken, waren ze al een heuveltje over. Toen ik heel zachtjes verder liep, zag ik ze een stukje verderop weer, maar helaas waren ze zelfs te snel voor de camera die ik toen al in mijn hand had.
Toen ontdekte ik dat er aan mijn linkerkant één kangoeroe was achtergebleven. Die was van de groep gescheiden (doordat ik er tussendoor was gelopen) en was aan het wachten tot ik weg was. Deze nieuwsgierige kangoeroe bleef me aankijken alsof hij na aan het denken was waarom ik mijn buidel op m’n rug had zitten.

Na tal van bruggetjes, wildroosters, weggetjes en smalle stroompjes te hebben overgestoken, kwam ik nog een boom tegen die erg op die van de trollenkoning uit de Efteling leek (helaas kon ik geen foto maken met mij erin als trollenkoning). Ook zag ik een heleboel papegaaien tijdens het wandelen. Deze vlogen van boom naar boom, telkens een stukje voor me uit. De foto’s hiervan zijn ook echte zoekplaatjes geworden, ondanks de felle kleuren van de veren. Op een gegeven moment liep ik door een aantal spinnenwebben en ineens was er een geel spinnetje van mijn neus aan het abseilen alsof zijn leven er van af hing. (En misschien had hij daar wel gelijk in ;-))

Toen ik de route volgde langs een rivier en verschillende watervallen in de verte, kwam ik rond 11 uur aan bij een hangbrug. Deze brug was een alternatieve route voor het geval het water hoog stond en je de andere brug niet kon gebruiken. Hier ben ik overgestoken, heb ik mijn middagpauze gehouden met wat thee, noedels en mueslirepen en heb ik mijn water bijgevuld. Dat water heb ik door een zelfgebouwde filter laten lopen en voor de zekerheid ook nog gekookt. (De rivieren zijn hier niet zo schoon als bijv. in Schotland en bij de kleinere stroompjes zag ik telkens wat schuim op het water staan, wat geen goed teken is.) Mijn filter had ik gemaakt van een plastic fles, gevuld met papieren servetten, houtskool, watten en onderin nog een Betadinegaasje om het te ontsmetten.

Rond half 3 had ik genoeg gespeeld en ben ik verder gelopen. Ik was ongeveer op een derde van de Six Foot Track, dus nog 30 km te gaan tot de Jenolan Caves aan het eind van deze route. Omdat ik in de Lonely Planet gelezen had, dat er op zaterdagavond een Legends, Mysteries & Ghosts Tour was, besloot ik dat in nog twee dagen te gaan had. Na een uur lopen zag ik de camping al waar de meeste wandelaars overnachten. Tussen mij en de camping lag echter een rivier van zo’n 15 meter breed en onbekende diepte, met hier en daar een eilandje en een heleboel rotsen en stenen in de rivier. Na een kwartier van rots naar rots te hebben gesprongen en een stuk of tien eilandjes te hebben gehad, was ik nog niet veel opgeschoten. Uiteindelijk heb ik mijn schoenen maar uitgedaan en ben ik, samen met een Japanner die in de rivier aan het vissen was, de rivier overgestoken en kwam ik bij de “camping” aan. Deze kampeerplaats bestond uit een paar grasveldjes, een informatiebord met de route, een wc gebouw, een (regen)watersilo en twee picknicktafels. Bij de silo, het gebouwtje en de tafels liepen zo’n tien stieren rond die je niet boos wilde meemaken.
Ik was nog aan het twijfelen om na het eten nog een paar uur door te lopen, terwijl ik met een groepje andere wandelaars aan het praten was. Ik heb snel even een kampvuur gemaakt en daar mijn hamburgers en eieren op gebakken die ik had meegenomen. (Ik kon ze moeilijk twee weken in een warme auto laten liggen en vind het zonde om eten weg te gooien.) Het werd al snel donker en ik heb toen toch maar mijn zeiltje tussen twee bomen gespannen. Binnen een paar tellen had ik zo een onderkomen voor de nacht en heb ik mijn spullen droog neergelegd.
Toen ik naar bed ging, legde ik mijn rugzak boven op een paar eieren, waarvan er eentje brak. en had ik dus nog wat extra werk te doen voor ik weer kon vertrekken. Ik vertrok wat later dan gepland, maar was wel lekker uitgeslapen. Na het vullen van mijn waterflessen (dit was het laatste vulpunt voor het einde van de route), heb ik mijn afvalzakje aan een groepje Nederlanders meegegeven die met de auto waren. Als bedankje kregen ze hiervoor van mij een blok kaas van bijna een kilo, die in mijn rugzak was blijven zitten.

De rest van de route was ook prachtig en ik heb veel mooie foto’s gemaakt. Het was echter wel een hele zware tocht en na een aantal kilometer ontdekte ik tijdens een break een soort van blaren. Ik loop normaal geen blaren en was goed voorbereid zodat ik blaren op mijn hiel of onder mijn voet kon afplakken en zonder problemen door kon lopen. Deze ‘blaren’ waren echter iets wat ik nog nooit had gezien. Op de plek waar mijn heupgordel zat, zat een hele streep van gele blaasjes in mijn zij. Omdat ik niet wist wat het was, heb ik het goed ingepakt en ben ik verder gaan lopen. Als ik de route volgens planning zou lopen, zou het nog 10-12 dagen duren voor ik weer bij een dokter in de buurt was. Ik had echter al gemerkt dat de planning wat aan de krappe kant was en ik dan niet veel tijd mocht verliezen. Tijdens het lopen ben ik gaan denken of ik zo nog door zou lopen of om zou draaien en na 1-2 dagen terug bij de auto te komen. Ik ontdekte een paar kilometer later ook dat mijn heupband ver kapot was en het wellicht geen twee weken meer vol zou houden. Om al die kilo’s alleen op je schouders te moeten dragen is geen fijne gedachte, dus heb ik besloten om terug naar het beginpunt te gaan. Deze keer ben ik niet door de rivier gelopen, maar heb ik de route vanaf de kampeerplaats gevolgd, tot ik weer bij de hangbrug uitkwam.

Op de hangbrug liep ik langs een uitstekend stuk gaas, waardoor er een winkelhaak in mijn broek zat en even later ontdekte ik ook dat de zolen van mijn hikeschoenen los aan het laten zijn. Na een korte pauze en wat foto’s ben ik zo snel mogelijk terug naar Katoomba gegaan, waar ik nog even bij Echo Point ben gaan kijken hoe de Three Sisters er wat eerder op de avond uitzagen.
Vanaf daar ben ik weer een paar dagen naar Bondi gegaan en ben ik nog op een leuk feestje bij wat Ieren beland, waar ik met Jamie cocktails heb gemaakt (Margarita’s) en met de Ieren een paar drankspelletjes heb gedaan.